Çarşamba, Kasım 19, 2008

Göremediklerimiz

Dekorasyon dergilerinden birinde rastladığım bu fotoğraf bana bugün yükseklisanstan arkadaşımı düşündürdü. 3 aylık minik Emir Yusuf'u bırakıp derse gelme mücadelesini bilmek hayatım boyunca maşAllah diyerek hatırlayacağım bir olay. Bizim de büyürken ne büyük fedakarlıklarla büyütüldüğümüzü düşünmek ve bir gün bizim de bu görevi devralacağımızı bilmek hissettiğim sorumluluk duygusunu arttırsa da bu sevgiyi var edenin bu yükü taşıyacak gücü vereceğini bilmek içimi rahatlattı.

4 yorum:

Adsız dedi ki...

Kesinlikle canım annem bana hamileyken ündeymiş darısı başımıza

MAVİ VE PORTAKAL dedi ki...

CÜMLELERİNE BİREBİR KATILIYORUM.İFADE EDİŞ ŞEKLİN ÇOK HOŞUMA GİTTİ.İÇİMDEN GEÇEN BAZI ŞEYLERE TECÜMAN OLDUN.

Zeynep dedi ki...

Craft woman'cım sendeki bu kültür birikiminin nerden geldiğini şimdi anlıyorum. Benim öncesinde bişiy yapmam gerekiyor ama senin için amin canım:)
Mavi ve Portakalcım benim bu duygularıma ortak bir kalbin bile bulunması bile benim için ne kadar önemli biliyormusun. Sizin bebiş büyümüştür. öpüyorum kocaman...

zehra dedi ki...

ne kadar dogru kelımeler bunlar ama hıc dusunmeyız dımı
yanı onlar hep anne babadır ve hep boyledır oysa onlarda neler yasamısdır ve bız ne sekılderde dunyaya gelmısız ...